แพทย์ควรหลีกเลี่ยงการสั่งยาเบนโซไดอะซีพีนร่วมกับผู้ป่วยที่ติดฝิ่น

แพทย์ควรหลีกเลี่ยงการสั่งยาเบนโซไดอะซีพีนร่วมกับผู้ป่วยที่ขึ้นกับฝิ่นซึ่งกำลังรักษาด้วยเมธาโดนหรือบูพรีนอร์ฟีน หรือที่เรียกว่าการรักษาด้วยตัวเร่งปฏิกิริยากลุ่มฝิ่น (OAT) เนื่องจากความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตจากการใช้ยาเกินขนาดเพิ่มขึ้น 3 เท่า จากการศึกษาของนักวิจัย ที่มหาวิทยาลัยบริสตอลความเสี่ยงในการเสียชีวิตจากการใช้ยาเกินขนาดที่เพิ่มขึ้นนี้พบได้ในผู้ป่วยที่เพิ่งออกจาก OAT อาจเป็นเพราะบุคคลเหล่านี้ยังคงใช้ยา opioid หลังจากออกจากการรักษา ยาเบนโซไดอะซีพีนเป็นยาระงับประสาทที่มักสั่งจ่ายให้กับผู้ที่ติดฝิ่น แม้ว่าแนวทางปฏิบัตินี้จะไม่สนับสนุนก็ตาม รักษา แพทย์อาจเพิกเฉยต่อคำแนะนำนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีหลักฐานว่าผู้ป่วยที่ได้รับยาทั้งสองชนิดร่วมกันจะอยู่ในการรักษานานขึ้น และเนื่องจากผู้ป่วยที่ติดฝิ่นมีความวิตกกังวลในระดับสูง ซึ่งเบนโซไดอะซีพีนสามารถช่วยบรรเทาได้ สถาบันวิจัยสุขภาพแห่งชาติ (NIHR) ให้ทุนสนับสนุนการศึกษาซึ่งตีพิมพ์ในPLOS Medicineวันนี้ [26 พฤศจิกายน] ชี้ให้เห็นว่าแม้จะมีประโยชน์ของระยะเวลาการรักษาที่นานขึ้น การรวมกันของเบนโซไดอะซีพีนกับการบำบัดทดแทน opioid หรือที่เรียกว่าการรักษา opioid agonist (OAT ) นำไปสู่ความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตจากการใช้ยาเกินขนาดมากกว่าผู้ที่ได้รับ OAT เพียงอย่างเดียว รูปแบบนี้ไม่ชัดเจนสำหรับยาระงับประสาทที่สั่งจ่ายร่วมกันอื่น ๆ ในการศึกษา z-drugs (zaleplon, zolpidem และ zopicolone) และ gabapentinoids John Macleod ผู้เขียนนำและศาสตราจารย์ด้านการดูแลปฐมภูมิแห่งศูนย์การดูแลปฐมภูมิเชิงวิชาการของมหาวิทยาลัยบริสตอลกล่าวว่า "การเสียชีวิตในผู้ที่พึ่งพา opioid กำลังเพิ่มขึ้น แม้ว่าหลายคนจะได้รับการรักษาด้วย opioid agonist ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่าช่วยลดความเสี่ยงโดยรวมของ การเสียชีวิตเมื่อเทียบกับการไม่รักษา เราสนใจที่จะตรวจสอบหนึ่งในสาเหตุที่เป็นไปได้ ความสัมพันธ์ที่ชัดเจนระหว่างการสั่งยาเบนโซไดอะซีพีนร่วมกันในผู้ป่วยที่ได้รับ OAT หรือผู้ที่เพิ่งออกจาก OAT และความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการเสียชีวิตจากการใช้ยาเกินขนาดบ่งชี้ว่า GPs และอื่น ๆ ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมควรพิจารณาเปลี่ยนวิธีปฏิบัติในการสั่งจ่ายยา อาจมีสถานการณ์ไม่ปกติที่การสั่งจ่ายยาร่วมมีความชอบธรรมทางคลินิก แต่สิ่งเหล่านี้ควรเป็นข้อยกเว้นมากกว่ากฎ"