โปรแกรมเผยแพร่แบบมีเงื่อนไขมักจะใช้ได้ผลกับอาชญากรที่วิกลจริต

หลังจากพบว่าไม่มีความผิดเนื่องจากความวิกลจริต โดยทั่วไปแล้ว มันไม่ใช่อาชญากรรม แต่เป็นการทำให้สุขภาพจิตเสื่อมโทรมหรือการละเมิดกฎการปล่อยตัวแบบมีเงื่อนไข เช่น การไม่ดื่มแอลกอฮอล์ ซึ่งทำให้ผู้คนต้องกลับไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชหรือแม้แต่คุก นักวิจัยกล่าวและเครื่องมือประเมินความเสี่ยงความรุนแรงที่ใช้บ่อยที่สุดในการตัดสินใจปล่อยตัวที่เรียกว่า HCR-20 นั้นไม่สามารถทำนายได้ดีว่าใครจะต้องถูกจำคุกอีกครั้ง ดร. ไมเคิล เจ. วิตัคโค นักจิตวิทยานิติวิทยาศาสตร์ในภาควิชาจิตเวชศาสตร์และ พฤติกรรมสุขภาพที่ Medical College of Georgia ที่ Augusta University "แม้ว่าอัตราการกระทำผิดซ้ำสำหรับบุคคลเหล่านี้จะอยู่ในระดับต่ำ ทางจิต แต่เราต้องการที่จะสามารถระบุได้ดีขึ้นว่าใครต้องการบริการเพิ่มเติมก่อนที่จะปล่อยตัว หากเราสามารถทำได้ เราอาจสามารถลดอัตราดังกล่าวให้ต่ำลงกว่านี้" Vitacco กล่าว การศึกษายืนยันความสำเร็จของโปรแกรมการปล่อยตัวแบบมีเงื่อนไข เช่นเดียวกับความจำเป็นในการติดตามปัจจัยเสี่ยงแบบไดนามิกอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งเป็นปัจจัยที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็ว เช่น สถานะการจ้างงานและการใช้ยาเสพติด ซึ่งเกี่ยวข้องกับความรุนแรงหรือพฤติกรรมที่ผิดกฎหมายอื่น ๆ ซึ่งให้ทั้งธงสีแดงและ จุดสำหรับการแทรกแซง นักวิจัยเขียน ขั้นตอนต่อไปควรรวมถึงการประเมินความสามารถของเครื่องมือประเมินความเสี่ยงอื่นๆ ทั้งการประเมินความพร้อมในการปล่อยตัวและการคาดการณ์ผลลัพธ์ Vitacco ผู้เขียนที่เกี่ยวข้อง และรายงานของเพื่อนร่วมงาน การศึกษาในวารสารLaw and Human Behaviorศึกษาบุคคล 238 คน เป็นชาย 201 คน และหญิง 37 คน อายุเฉลี่ย 40 ปี ณ รัฐโอเรกอน ระหว่างวันที่ 1 มกราคม 2550 ถึง 31 ธันวาคม 2554 หกสิบหกเปอร์เซ็นต์คงการปล่อยตัวแบบมีเงื่อนไขตลอดระยะเวลาสี่ถึงเก้าปีที่พวกเขาติดตามการศึกษา และร้อยละ 33.6 เพิกถอนการปล่อยตัว จากบุคคล 81 คนที่ถูกเพิกถอนการปล่อยตัวแบบมีเงื่อนไข คนหนึ่งได้กระทำความผิดทางอาญารูปแบบใหม่ที่ไม่รุนแรง