องค์กร

เมื่อการวิเคราะห์องค์กรพัฒนาเป็นสาขาการสืบค้นข้อมูลที่แตกต่างกันในช่วงปลายทศวรรษที่ 1940 การวิจัยในสหรัฐอเมริกามีความก้าวหน้าในสองทิศทางทางทฤษฎี โรงเรียนแห่งหนึ่งกลายเป็นที่รู้จักในชื่อโรงเรียนคาร์เนกี เนื่องจากบุคคลสำคัญของโรงเรียน คือ เฮอร์เบิร์ต เอ. ไซมอน นักสังคมศาสตร์ชาวอเมริกัน และเจมส์ จี. มาร์ช สอนที่สถาบันเทคโนโลยีคาร์เนกี (ปัจจุบันคือมหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน) งานวิจัยของพวกเขาซึ่งตีพิมพ์ใน Organizations (1958) ได้ประยุกต์ใช้หลักการทั่วไปของพฤติกรรมศาสตร์กับการกระทำภายใน องค์กร โดยยอมรับว่า ในขณะที่มนุษย์ตั้งใจที่จะมีเหตุผลในการตัดสินใจ เงื่อนไขที่เกิดขึ้นจริงก็กำหนดขอบเขตของความเป็นตัวตน ไซมอนและมาร์ชอยู่ในตำแหน่งที่ผู้มีอำนาจตัดสินใจในขณะที่ "ตั้งใจมีเหตุผล" เผชิญกับความไม่แน่นอนอย่างมากจนไม่สามารถเข้าใจการกระทำของพวกเขาได้ด้วยแบบจำลองมาตรฐานของการเลือกอย่างมีเหตุผล (เช่น ทฤษฎีการตัดสินใจ) แนวทางของคาร์เนกีกำหนดปัญหาสำคัญขององค์กรคือการจัดการความไม่แน่นอนที่มีอยู่ในงานที่ซับซ้อน ตัวอย่างเช่น "ผู้บริหารระดับสูง" (เช่น ข้าราชการที่เวเบอร์แสดงภาพ) ดำเนินไปเกี่ยวกับการแก้ปัญหาโดยอาศัยการค้นหาการกระทำที่เป็นกิจวัตรเป็นประจำเพื่อความพึงพอใจ (แต่ไม่จำเป็นต้องดีที่สุด) งานของไซมอนและมาร์ชกำหนดวาระสำหรับการวิจัยในภายหลังเกี่ยวกับการเรียนรู้ขององค์กร และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างการเรียนรู้และความสามารถในการปรับตัวขององค์กร