ให้ความรู้เกี่ยวกับยานอวกาศ

การสังเกตที่แม่นยำจากกล้องโทรทรรศน์ฮับเบิลของ NASA ยืนยันว่าการโคจรรอบดาวฤกษ์กลายเป็นดาวนิวตรอนที่ใกล้ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ขณะนี้อยู่ห่างออกไป 200 ปีแสงในกลุ่มดาวโคโรนา ออสตราลิสทางตอนใต้ และจะโคจรมาใกล้โลกในระยะที่ปลอดภัย 170 ปีแสงในอีกประมาณ 300,000 ปี ปีแสงคือระยะทางที่แสงเดินทางได้ในหนึ่งปีเต็ม (ประมาณ 6 ล้านล้านไมล์) เนื่องจากเป็นดาวนิวตรอนที่ใกล้ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา และฮับเบิลได้กำหนดระยะทางไว้เป็นอย่างดี นักดาราศาสตร์จึงสามารถเปรียบเทียบทฤษฎีดาวฤกษ์กับคุณสมบัติทางกายภาพต่างๆ เช่น ขนาด ความสว่างตามธรรมชาติ และอายุที่แท้จริง เนื่องจากวัตถุไม่มีดาวฤกษ์ข้างเคียงที่จะส่งผลต่อรูปลักษณ์ของมัน การค้นพบนี้จะช่วยให้นักดาราศาสตร์ในอนาคตสามารถยืนยันทฤษฎีดาวฤกษ์ได้ง่ายขึ้น ผลลัพธ์จะถูกนำเสนอในการประชุมประจำปี 2543 ของแผนกฟิสิกส์ดาราศาสตร์พลังงานสูงของสมาคมดาราศาสตร์อเมริกัน (HEAD) ในเมืองโฮโนลูลู รัฐฮาวาย Frederick M. Walter จาก State University of New York (SUNY) ใน Stony Brook, NY กล่าวว่า "ความสำคัญทางวิทยาศาสตร์ของวัตถุนี้อยู่ที่ความจริงที่ว่าดาวนิวตรอนอยู่โดดเดี่ยว "ดูเหมือนว่าจะร้อน ไม่ใช่เพราะมันสะสมก๊าซไฮโดรเจนในขณะที่เคลื่อนที่ผ่านอวกาศ แต่เป็นเพราะมันยังอายุน้อยและเย็นลง เนื่องจากเราทราบอายุโดยประมาณของมัน เราจึงสามารถทดสอบได้ว่าดาวนิวตรอนเย็นตัวลงเร็วเพียงใด เพราะนี่คือ อยู่ใกล้ที่สุดและสว่างที่สุดในบรรดาดาวนิวตรอนที่อยู่โดดเดี่ยวที่รู้จักไม่กี่ดวง มันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการศึกษาและเป็นฐานทดสอบที่ยอดเยี่ยมสำหรับทฤษฎีฟิสิกส์ดาราศาสตร์นิวเคลียร์" ยานอวกาศ วิถีโคจรของดาวนิวตรอนถูกจับภาพได้จากภาพถ่ายฮับเบิล 3 ภาพในปี 2539 และ 2542 ภาพจากกล้องฮับเบิลทั้งสามภาพแสดงให้เห็นว่าดาวเคลื่อนผ่านท้องฟ้าโดยมีลักษณะ "โยกเยก" ที่ชัดเจน (ภาพสะท้อนของการเคลื่อนที่ในวงโคจรของโลก ซึ่งเป็นเอฟเฟกต์ที่เรียกว่าพารัลแลกซ์ ) ซึ่งคาดว่าเป็นวัตถุที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 200 ปีแสง นอกจากนี้ การสังเกตการณ์เผยให้เห็นว่าดาวนิวตรอนเคลื่อนผ่านท้องฟ้าจากตะวันตกไปตะวันออกในอัตรา 1/3 ของอาร์ควินาทีต่อปี (อาร์ควินาทีเป็นหน่วยวัดเชิงมุม หนึ่งองศามี 3,600 อาร์ควินาทีและ 360 องศาในวงกลมเต็มวง) ใน 5,400 ปี RX J185635-3754 เดินทางเป็นระยะทางเท่ากับเส้นผ่านศูนย์กลางของดวงจันทร์ แม้ว่าการเคลื่อนที่ที่ปรากฏนี้อาจดูช้า แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นดาวฤกษ์ที่เคลื่อนที่เร็วที่สุดดวงหนึ่งบนท้องฟ้า ดาวที่เร็วที่สุดของบาร์นาร์ด เคลื่อนที่ 10 อาร์ควินาทีในแต่ละปี) การเคลื่อนที่ปรากฏรวมกับระยะทางหมายความว่าดาวนิวตรอนกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วประมาณ 240,000 ไมล์ต่อชั่วโมง (389,000 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) ดาวนิวตรอนดวงนี้อาจกำลังเข้าใกล้จากการรวมกลุ่มของดาวฤกษ์อายุน้อยในกลุ่มดาวแมงป่อง เมื่อประมาณ 1 ล้านปีที่แล้ว ดาวฤกษ์มวลมากในระบบดาวคู่ระเบิดเป็นซูเปอร์โนวา ปล่อยดาวฤกษ์คู่ของมันซึ่งเป็นดาวสีน้ำเงินที่ร้อนจัดมาก ซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อ Zeta Ophiuchus ซึ่งกำลังซูมออกห่างจากบริเวณดังกล่าวด้วย เนื่องจากเมื่อ 1 ล้านปีก่อนดาวนิวตรอนและซีตาโอฟิอุคัสอยู่ในตำแหน่งเดียวกันในอวกาศ ดาวนิวตรอนจึงอาจเป็นเศษที่เหลือของดาวคู่ดั้งเดิมของซีตาโอฟีอุคัส ซึ่งเป็นดาวที่ระเบิด มีรายงานดาวนิวตรอนที่หลบหนีครั้งแรกในปี พ.ศ. 2535 เมื่อนักดาราศาสตร์ตรวจพบแหล่งกำเนิดรังสีเอกซ์ที่สว่างมากด้วยดาวเทียมเรินต์เกน (ROSAT) เนื่องจากมองไม่เห็นด้วยแสงและดูเหมือนจะอยู่ภายใน 500 ปีแสงของโลก Walter และ SJ Wolk (Stony Brook) และ R. Neuhaeuser (Max-Plack-Institut fuer Extraterrestrische Physik) จึงสันนิษฐานว่าน่าจะเป็น ดาวนิวตรอน ซากดาวฤกษ์ที่ร้อนและหนาแน่นซึ่งมีรัศมีหกไมล์ สี่ปีต่อมา นักดาราศาสตร์ของ Stony Brook Walter และ LD Matthews ได้รายงานการจำแนกดาวด้วยแสงโดยใช้กล้องโทรทรรศน์ฮับเบิล วัตถุนั้นจางมาก (โชติมาตรที่ 26 หรือสว่างกว่าดาวเวก้าประมาณ 2 หมื่นล้านเท่า) และมีสีฟ้า สีฟ้าแสดงว่าวัตถุร้อนตามที่คาดไว้จากรังสีเอกซ์ที่สว่างจ้า อุณหภูมิประมาณ 1 ล้านองศาฟาเรนไฮต์ (600,000 องศาเคลวิน) ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2543 ภาพที่ถ่ายด้วยกล้องโทรทรรศน์ Very Large ของหอสังเกตการณ์ทางตอนใต้ของยุโรปแสดงให้เห็น "โบวช็อก" รูปทรงกรวยขนาดเล็กที่ด้านหน้าดาวนิวตรอน ซึ่งเกิดขึ้นขณะที่ดาวไถผ่านอวกาศระหว่างดาว ผลลัพธ์ของกล้องฮับเบิลได้รับการยอมรับให้ตีพิมพ์ในวารสาร Astrophysical Journal