ศึกษาเกี่ยวกับสินเชื่อ

การเปลี่ยนแปลงที่เสนอ ซึ่งยังคงรอการอนุมัติขั้นสุดท้าย ขาดคุณสมบัติทางวิทยาศาสตร์และควรถูกปฏิเสธ ตามการวิเคราะห์ใหม่โดยนักเศรษฐศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยดุ๊ก มาร์ติน ดี. สมิธ, จอร์จ เอ็ม กล่าวว่า "เราเพิ่งใช้เงินหลายล้านเพื่อซื้อเรือประมงหลายลำเพื่อลดการประมงเกินขีดความสามารถในการประมงของรัฐบาลกลาง ตอนนี้เราต้องการใช้เงินอีกนับล้านเพื่อนำเรือกลับมา Woodwell ศาสตราจารย์ด้านเศรษฐศาสตร์สิ่งแวดล้อมดีเด่นของ Duke's Nicholas School of the Environment “แนวคิดที่ว่ารัฐบาลควรให้เงินสนับสนุนการทำประมงเชิงพาณิชย์เกินกว่าที่ตลาดเห็นว่ามีกำไรนั้นเป็นการหันเหจากเศรษฐกิจแบบตลาด” เขากล่าว "สำหรับการบริหารที่ต่อต้านลัทธิสังคมนิยม เป็นเรื่องน่าแปลกที่รัฐบาลจะเชื่อมั่นในรัฐบาลใหญ่ในการให้ราคาสินเชื่อเรือมากกว่าในอุตสาหกรรมธนาคารเอกชน" Smith เผยแพร่การวิเคราะห์นโยบายที่ผ่านการตรวจสอบโดยเพื่อนของเขาในวันที่ 5 เมษายนในScience นอกเหนือจากความไม่ฉลาดทางการเงินแล้ว การเปลี่ยนแปลงกฎที่เสนอยังตัดทอนวัตถุประสงค์ด้านความยั่งยืนในระยะยาวในการประมงของสหรัฐฯ Smith ให้เหตุผล นอกจากนี้ยังเพิกเฉยต่อวิทยาศาสตร์ล่าสุดเกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างกันของการประมง และไม่ยุติธรรมต่อผู้เสียภาษี อุตสาหกรรมอื่น ๆ และชาวประมงในอนาคต ซึ่งจะต้องเผชิญกับการเสียเปรียบอย่างมากในการแย่งชิงเงินกู้ที่มีอยู่ เขากล่าว หากการเปลี่ยนแปลงกฎที่เสนอได้รับการอนุมัติและสิ้นสุด ก็อาจบั่นทอนความพยายามทั่วโลกในการลดการทำประมงที่ผิดกฎหมาย ขาดการรายงาน สินเชื่อ และไร้การควบคุม และเพิ่มผลกระทบที่เป็นอันตรายต่อแหล่งที่อยู่อาศัยและสายพันธุ์ที่จับได้ที่ไม่ใช่เป้าหมาย เขาให้เหตุผล เนื่องจากเรือและลูกเรือไปที่ ปลาเป็น "วิทยาศาสตร์ล่าสุดสอนเราว่าการประมงมีความเชื่อมโยงกันและการรั่วไหลจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งเป็นเรื่องจริง หากมีเรือมากเกินไปในการจับปลาหนึ่งๆ ไม่มีอะไรที่จะหยุดชาวประมงจากการแสวงหาโอกาสที่ดีกว่าโดยการย้ายไปทำประมงที่อื่น" สมิธอธิบาย . เมื่อมีชาวประมงทำเช่นนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับกำลังการผลิตส่วนเกินสามารถแพร่กระจายไปยังการประมงอื่นๆ รวมถึงการประมงที่มีการจัดการที่ดีในปัจจุบัน ปัญหาเหล่านี้รวมถึงการทำประมงเกินขนาด ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจที่อ่อนแอ ผลกระทบต่อแหล่งจับและที่อยู่อาศัยที่เพิ่มขึ้น และสภาพการทำงานที่ไม่ปลอดภัยบนเรือประมง นโยบายนี้อาจนำไปสู่ความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของ "การแย่งชิงปลา" ซึ่งชาวประมงต้องเพิ่มจำนวนและกำลังของเรือประมงของตนในช่วงต้นฤดูกาลเพื่อจับปลาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก่อนที่คู่แข่งจะทำได้ . ปัญหาดังกล่าวยังสามารถแพร่กระจายไปยังการประมงที่ไม่ได้รับการควบคุมหรือในทะเลหลวง ซึ่งอยู่นอกเหนือเขตอำนาจศาลของสหรัฐฯ "มันกลายเป็นเหมือนเกมตีตัวตุ่น" สมิธกล่าว "คุณตีปัญหาที่แหล่งประมงแห่งหนึ่ง แล้วปัญหาก็กลับมาอีกที่หนึ่ง" การใช้เงินอุดหนุนสำหรับเงินกู้เรือใหม่เป็นสิ่งต้องห้ามภายใต้นโยบายของสหรัฐฯ นับตั้งแต่กฎหมาย Magnuson-Stevens Fishery Conservation and Management Act อนุญาตอีกครั้งในปี 2550 ในปีต่อๆ มา ผู้จัดการประมงมีความก้าวหน้าอย่างมากในการลดการทำประมงเกินขนาดและสร้างการประมงขึ้นใหม่โดยนำแนวทางปฏิบัติด้านการจัดการที่ถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์มาใช้ เช่น การจับปลา เพื่อจัดการกับปริมาณที่มากเกินไป สมิธกล่าวว่า จำนวนเงินที่สหรัฐฯ ใช้จ่ายไปกับ "การอุดหนุนที่ไม่ดี" ซึ่งสนับสนุนการทำประมงเกินขนาดหรือเพิ่มกำลังการผลิตนั้นน้อยมากตามมาตรฐานระดับโลก “หากกฎใหม่ที่อนุญาตให้ใช้เงินของผู้เสียภาษีในการกู้ยืมเรือได้ข้อสรุป ก็อาจยกเลิกความคืบหน้านี้และบ่อนทำลายความเป็นผู้นำระดับโลกของประเทศของเราในการลดการอุดหนุนและรักษาความมุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องในการต่อสู้กับการทำประมงที่ผิดกฎหมาย ขาดการรายงาน และไร้การควบคุม” สมิธกล่าว ไม่มีการประกาศต่อสาธารณะว่าการเปลี่ยนแปลงกฎที่เสนอจะสิ้นสุดเมื่อใด แต่ผู้เชี่ยวชาญหลายคนคาดว่าจะเป็นฤดูใบไม้ผลินี้ “การปฏิเสธการเปลี่ยนแปลงกฎจะส่งสัญญาณถึงความมุ่งมั่นในความยุติธรรมและการมองการณ์ไกล” สมิธกล่าว “มันจะเป็นการก้าวออกจากแนวทางการจัดการที่ล้าสมัยโดยไม่สนใจข้อเท็จจริงที่ว่าปลามีการเชื่อมโยงกันทางระบบนิเวศ เรือประมงสามารถข้ามน้ำได้ และการเป็นเจ้าของเรือและทุนประมงอื่น ๆ สามารถข้ามขอบเขตทางการเมืองได้” เขากล่าว