สิ่งเร้าทางร่างกายหรือจิตใจที่รบกวนสภาวะสมดุล

สิ่งเร้าทางร่างกายหรือจิตใจที่รบกวนสภาวะสมดุลส่งผลให้เกิดการตอบสนองต่อความเครียด สิ่งเร้าเรียกว่าตัวสร้างความเครียด และการเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยาและพฤติกรรมในการตอบสนอง ความเครียดเรื้อรัง ต่อการสัมผัสกับตัวสร้างความเครียดถือเป็นการตอบสนองต่อความเครียด การตอบสนองต่อความเครียดถูกสื่อกลางโดยการทำงานร่วมกันที่ซับซ้อนของกลไกประสาท ต่อมไร้ท่อ และภูมิคุ้มกันที่เกี่ยวข้องกับการกระตุ้นแกนซิมพาเทติก-อะดรีโน-เมดัลลาร์ (SAM), แกนไฮโปทาลามัส-ต่อมใต้สมอง-อะดรีนัล (HPA) และระบบภูมิคุ้มกัน [1] การตอบสนองต่อความเครียดคือการปรับตัว โดยเริ่มจากการเตรียมร่างกายให้พร้อมรับมือกับความท้าทายที่นำเสนอโดยความท้าทายด้านสิ่งแวดล้อมภายในและภายนอก (ตัวกดดัน) เช่น การตอบสนองทางสรีรวิทยาของร่างกายต่อการบาดเจ็บและการผ่าตัดแบบรุกรานช่วยลดความเสียหายของเนื้อเยื่อเพิ่มเติม แต่ถ้าการสัมผัสกับตัวสร้างความเครียดเป็นจริงหรือถูกมองว่ารุนแรง ซ้ำซาก (ความเครียดเฉียบพลันซ้ำๆ) หรือเป็นเวลานาน (ความเครียดเรื้อรัง) การตอบสนองความเครียดจะกลายเป็นการปรับตัวที่ไม่เหมาะสมและเป็นอันตรายต่อสรีรวิทยา เช่น การสัมผัสกับตัวสร้างความเครียดเรื้อรังสามารถทำให้เกิดปฏิกิริยาที่ปรับตัวได้ไม่ดีรวมถึงภาวะซึมเศร้า ความวิตกกังวล ความบกพร่องทางสติปัญญา และโรคหัวใจ [2]