เดิมทีกีตาร์มีสายสี่สาย

สามสายคู่ เป็นสายเดี่ยวบนสุด ที่วิ่งจากกล่องหมุดที่มีลักษณะคล้ายไวโอลิน ไปจนถึงสะพานปรับแรงดึงที่ติดอยู่กับซาวด์บอร์ดหรือหน้าท้อง สะพานจึงดึงสายโดยตรงได้ ในท้องมีรูเสียงทรงกลม มักประดับด้วยดอกกุหลาบไม้แกะสลัก กีตาร์ในศตวรรษที่ 16 กีตาร์ไฟฟ้า ได้รับการปรับจูนแบบ C–F–A–D′ ซึ่งเป็นการ ปรับเสียงตรงกลางสี่คอร์สของลูตและไวฮูเอลา ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 16 ถึงศตวรรษที่ 19 มีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างในเครื่องดนตรีนี้ มีการเพิ่มสายที่ห้าก่อนปี 1600 ในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 มีการเพิ่มหลักสูตรที่หก ก่อนปี 1800 หลักสูตรแบบคู่ถูกแทนที่ด้วยสายเดี่ยวที่ปรับจูน E–A–D–G–B–E′ ซึ่งยังคงเป็นการปรับแบบมาตรฐาน เพกบอกซ์แบบไวโอลินถูกแทนที่ด้วยหัวแบนที่สะท้อนเล็กน้อยพร้อมหมุดปรับด้านหลัง ในศตวรรษที่ 19 มีการใช้สกรูโลหะแทนหมุดปรับเสียง เฟรตแบบผูกติดอยู่ในยุคแรกๆถูกแทนที่ด้วยเฟรตที่ทำจากงาช้างหรือโลหะในศตวรรษที่ 18 เดิมฟิงเกอร์บอร์ดเป็นแบบเรียบๆ และสิ้นสุดที่ท้อง และมีเฟรตโลหะหรือสีงาช้างหลายชิ้นวางอยู่บนท้องโดยตรง ในศตวรรษที่ 19 ฟิงเกอร์บอร์ดถูกยกขึ้นเหนือระดับหน้าท้องเล็กน้อย และขยายออกไปจนถึงขอบของซาวด์โฮล