สมัยพุทธกาล

สมัยพุทธกาล

มีพระอาจารย์ สอนให้ลูกศิษย์ รู้ทันเป็นอาจารย์ใหญ่ สอนถึงแปดสำนักจนลูกศิษย์ ได้สำเร็จอรหันต์ มากมาย ลูกศิษย์ ที่เป็นอรหันต์ รู้ทันว่าอาจารย์ได้แต่สอนเก่ง แต่ยังไม่ได้รู้ทันเกิดดับ จึงไปขอร้องให้อาจารย์ เข้าเก็บตัวรู้ทัน ตลอดยี่สิบสี่ อาจารย์บอกว่า งานสอนเยอะ ไม่มีเวลาเก็บหรอก ศิษย์อรหันต์ จึงเหาะจากไป อาจารย์เห็น ก็สลดใจ คิดว่าศิษย์ยังมีฤทธิ์มากขนาดนี้ เราต้องเข้าเก็บตัวรู้ทันบ้าง จึงไปขอขึ้นกรรมฐาน จากอาจารย์ใหญ่ๆดัง ๆ เช่นพระสารีบุตร พระโมคคัลลานะ และอาจารย์ต่างๆ ต่างก็ไม่มืใคร ขึ้นกรรมฐานให้ เพราะรู้ ัทันว่า ยังยึดติด ถือตัวว่าสอนเก่ง อาจารย์องค์นี้เสียใจ ไม่มีใครช่วยสอน กรรมฐานให้ จึงไปขอกับสามเณรน้อย ที่เคยเป็นศิษย์ของตนเอง ให้ช่วยสอน สามเณรน้อยรู้ทันเป็นอรหันต์แล้ว คิดว่าอาจารย์ของเรา ยังยึดถือในตนว่าเก่งจึงไม่รับสอน อาจารย์เสียใจมาก หาใครช่วยสอนไม่ได้ จึงก้มลงกราบสามเณร จึงขอร้องว่าจะยอมทำทุกอย่าง จะให้ลุยน้ำลุยไฟก็จะไปสามเณรจึงใช้ให้ไปเก็บดอกบัว ในสระมาให้ ครั้งสามเณรรู้ทันว่า อาจารย์ของเรา ลดทิฐิลงแล้ว จึงรับสอน แล้วบอกว่า มีเหี้ยเข้าไปในจอมปลวกมีรูหกรูให้อุดรูทั้งห้า แล้วขุดไปในรูที่หก จึงจะจับเหี้ยได้ อาจารย์ฟังแล้วก็เข้าใจ เข้ารู้ทันยี่สิบสี่ รู้ทันว่า กายคือจอมปลวก ตาหูจมูกลิ้นกายใจคือหกรู รู้ทันจะคิดดับ คืออุดรูทั้งห้า แล้วขยันใส่ใจสังเกต ระลึกรู้ใจตั้งมั่น รู้ทันจะคิดดับ ทุกลมหายใจ เข้าดับออกดับ เป็นการขุดไปในรูที่หก ก็จะจับเหี้ยคือชอบชังเฉย ที่รู้ไม่ทันหลงยึดได้ ต้องสังเกตจึงจะได้ แล้วก็ได้ล้านๆเท่ารีบเอาแชร์ ให้ชาวโลกได้อริยะ สาธุรู้ทันก็พ้นทุกข์