สุนัขอวดเก่ง

สุนัขอวดเก่ง

สมัยหนึ่งพระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นพญาราชสีห์เจ้าป่าอาศัยอยู่ในถ้ำ...ตื่นเช้าก็ไปหาอาหาร ออกมาหน้าถ้ำ...ก็เหลียวมองทิศ ทั้งสี่แล้วคำราม...บรรลือสีหนาทก้องป่า...สัตว์ใหญ่น้อยหวาดกลัวสัตว์น้ำหนีลงน้ำนกบินสู่อากาศ...สัตว์บกก็วิ่งเข้าป่า...พญาราชสีห์ก็เยื้องย่างไปสุ้มทางสี่แพร่ง...คอยล้มช้างเอาเป็นอาหาร...พอช้างใหญ่มา...พญาราชสีห์ก็โจนทะยานสู่คอช้าง...แล้วกัดเส้นเลือดใหญ่ขาดสะบั้น...ช้างล้มตาย ทันที...แล้วก็กัดกินเนื้อนุ่มๆจนอิ่ม...จึงได้กลับไปนอนในถ้ำ...ครั้งนั้นมีสุนัขจิ้งจอกอาศัยในถ้ำด้วยคอยกินเดน...ซากช้าง ที่เหลือมาคิดว่าเอพญาราชสีห์เป็นใครแล้วเราเป็นใคร...พญาราชสีห์มีสี่เท้าเราก็มีสี่เท้า...จึงบอกกับพญาราชสีห์ว่าต่อจากนี้ท่านไม่ต้องไปล้มล้างแล้ว...เราจะไปล้มเอง...ท่านคอยกินเดนเหลือจากเราก็แล้วกัน...พญาราชสีห์ก็ห้ามสุนัขจิ้งจอกว่า...ท่านทำไม่ได้หรอก...สุนัขจิ้งจอกไม่เชื่อตื่นเช้าก็จะไปล้มช้างออกไปหน้าถ้ำเหลียวมองทิศ...ทั้งสี่แล้วก็บรรลือ...หอนสุดเสียงสัตว์ทั้งป่าได้ยินเสียงหอน...ก็รังเกียจขยะแขยง...ในเสียงยิ่งนักครั้งแล้วสุนัขจิ้งจอกก็เยื้องย่างไปสุ้มทางสี่แพร่ง...พอช้างใหญ่มาสสุขจิ้งจอก...ก็กระโดด...กัดคอช้างแต่ขึ้นไม่ถึงตกลงพื้นก่อนช้างโกรธจึงใช้เท้าเหยียบจมดินแล้วจากไป...สุนัขจิ้งจอกมาเกิดเป็นพระเทวทัต...พญาราชสีห์ก็มาเกิดเป็นพระพุทธเจ้า...เพราะฉะนั้นเราทั้งหลาย...จงอยู่ด้วยความไม่ประมาทจะพูดทำคิดด้วยความ...รู้ทันตลอดเวลา...ก็จะไม่ผิดเสมอ....จากแปลภาษาธรรมให้เข้าใจ.../3/31/2565/...22:23น.